ആത്മശകടത്തിന്‍റെ ചിറകിലേറി ഞാന്‍
അനന്ത വിഹായസ്സിലൂടൊരു യാത്ര
ശോകമോഹഭംഗങ്ങളുടെ ഭണ്ടാരം
മനുജാ...നിന്‍ വ്യഥകളുടെ താണ്ഡവം
അലറിയടുത്ത അഗ്നിഗോളമായി
ഒരു തീ നാളമെന്‍ ജീവനെ തന്‍റെ
നാവാല്‍ നക്കിതുടച്ച് സര്‍വം ശമിപ്പിച്ചു
ലോകത്തിന്‍ വിരഹവ്യഥകളെ എല്ലാം
മറന്നൊരീ നൈമഷികത .....
അലരിക്കരയുമ്പോള്‍ എല്ലാം എന്‍ വാക്കുകള്‍
ഗദ്ഗദമായി കണ്ഠനാളത്തില്‍ എരിഞ്ഞടങ്ങി
മൃതശരീരമെന്നാരോ ഉറപ്പിച്ചപോല്‍
മാതൃ ഹൃദയം തേങ്ങി ഉരുകുന്നുവോ
പിതാവിന്‍റെ കണ്ണീരെന്നെ മാടി
വിളിക്കുന്നു തിരികെ ആ ജടത്തിലേക്ക്
അറിയുന്നു ഞാന്‍ മൃതി എന്ന സത്യം
തിരികെയെത്തിടാത്ത ആത്മ സത്യം
മിടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ഹൃദയമിതാ
നിശ്ചലം ശൈത്യമായൊരു മണ്ണുകൂന പോലെ
ഒരു പുകയായി ധൂമകേതുവായി
ഞാനിന്നൊരു ആത്മാവായി
എന്റെ ജഡം അവരെവിടെക്കോ ചുമന്നു
കൊണ്ടുപോകുമ്പോള്‍ എന്നെ
സ്നേഹിച്ചവര്‍ വിലപ്പിക്കുമ്പോള്‍
അറിയാത്ത മുഖചിത്രമായി
അറിയുന്നു..മനുജാ...നീയൊരു വിഡ്ഢി
മത ജാതി ധൂമ പാത്രങ്ങള്‍ മോന്തികുടിച്ചൊരു വിഡ്ഢി
നന്നായിരിക്കുന്നു...........തുടരുക....
ReplyDeleteആശംസകള്‍.........
thanks meera
ReplyDelete